گفت: من با شما هستم، اگر نماز را برپا داريد و زكات بدهيد و به پيامبران من ايمان بياوريد و ياريشان كنيد و به خدا قرض الحسنه بدهيد...»

دهم- پاسدارى نماز:

الف- از آنجا كه نماز، معراج مؤمن و شعار بندگى، و رمز اخلاص مؤمن در برابر خداست پس مؤمنان، پيوسته نماز را در همه شرايط پاس مى‌دارند. خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعاً* إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً* وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً* إِلَّا الْمُصَلِّينَ* الَّذِينَ هُمْ عَلَى‌ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ‌ [1].

«به يقين انسان حريص و كم طاقت آفريده شده است* هر شرى بر وى رسد بى‌قرارى كند* و چون خوبى به دستش افتد بخل مى‌روزد* مگر نماز گزارندگان آنان كه به نماز، مداومت مى‌ورزند.»

پاسدارى نماز، همان چيزى است كه انسان را به درجات والاى ايمانى مى‌رساند كه از آن جمله مى‌توان به حفظ در برابر آز و طمع دنيوى اشاره كرد، دراين راستا در حديث شريف آمده است:

محمّد بن سنان به نقل از امام رضا عليه السلام، در جمله پاسخهاى او درباره مسائلى مى‌فرمايد:

«دليل نماز، همان اقرار به ربوبيّت خداوند عزّ وجلّ، كنار زدن شريكان، ايستادن در برابر خداوند جبّار و بزرگ با خوارى، مسكنت، خضوع و اعتراف به گناهان، طلب چشم‌پوشى از لغزشها و گناهان گذشته، واينكه انسان هر روز به نشانه بزرگداشت خداوند عز وجل صورت خود را به زمين بنهد و به ياد خدا باشد، نه فراموشكار و نه سرمست، و نيز خاشع، خوار و متمايل به نعمت الهى باشد و طالب افزونىِ در دين ودنياى خود به علاوه نماز موجب دوام و همبستگى ذكر خدا در طول روز و شب مى‌باشد تا بنده، سرور و اداره كننده و آفريننده خود