الآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى‌ حُبِّهِ ذَوي الْقُرْبَى‌ وَالْيَتَامَى‌ وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ الْسَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ... [1].

«نيكى آن نيست كه روى خود به جانب مشرق و مغرب كنيد، بلكه نيكوكار كسى است كه به خدا و روز باز پسين، فرشتگان، كتاب خدا و پيامبرانش ايمان آورد. و مال خود را با آن كه دوستش دارد به خويشاوندان، يتيمان، درماندگان، مسافران، در راه مانده، گدايان، و بردگان ببخشد. و نماز بگزارد و زكات بدهد...»

پس نتيجه‌ى مطلوب تنها آن نيست كه روبه سوى قبله آوريم، بلكه برپا داشتن نماز، بايد با تمام شرايطش مورد توجّه قرار گيرد، كه از جمله شرايط آن برپا كردن ديگر احكام درخشان شريعت است.

نهم- برپا كردن نماز، نشانه فروتنان:

الف- فروتنى و خضوع در برابر خداوند بزرگ درجه والايى از معراج ايمان است و فروتنان نشانه هايى دارند كه برجسته‌ترين آنها اين است كه به هنگام ذكر الهى دلهاشان هراسان مى‌گردد واز جمله آنهاست برپا كردن نماز، زيرا خداوند مى‌فرمايد:

... وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِينَ* الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِينَ عَلَى‌ مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِيمِي الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ‌ [2].

«... و تواضع كنندگان را بشارت ده* آنان كه چون نام خدا برده شود در دل بترسند و برآن هنگام كه به آنها مصيبتى رسد شكيبايانند و نماز گزارانند و از آنچه روزيشان داده‌ايم انفاق مى‌كنند.»

ب- اين از آن روست كه نماز، معراج معنوى و راه رسيدن به خشنودى خداست، و فروتنان، توبه ورزان و انابه كنندگان، آن را وسيله نزديكى به خدا مى‌گيرند و اين همان تجارتى است كه در آن خسرانى راه ندارد. خداوند درباره توبه كنندگان مى‌فرمايد: