همچنين از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

«اگر نمازگزار مى‌دانست كه چه ميزان از جلال خداوندى او را در برگرفته هرگز سر برداشتن از سجده را خوش نمى‌داشت. و نيز مى‌فرمايد: هركس به نماز در حالى روى آورد كه به حقيقت آن واقف باشد آنگاه است كه گناهانش بخشيده مى‌شود. [1]»

ب- نماز، برترين شكر نعمتهاى فراوان خداوندى است، بلكه مى‌توان آن را خير بسيار و يا همان كوثر دانست، خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ* فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ* إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ [2].

«ما كوثر را به تو عطا كرديم* پس براى پروردگارت نماز بخوان و قربانى كن* كه بدخواه تو خود ابتر است.»

چهارم- شرط ولايت‌

الف- برپا كردن نماز از شرايط ولايت است، پس هركس ولايت و حكومت مسلمانان را به دست بگيرد، بايد در ميان آنان نماز را برپا كند. خداوند مى‌فرمايد:

الَّذِينَ إِن مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ... [3].

«همان كسانى كه هرگاه در زمين به آنها قدرت بخشيديم، نماز را برپا مى‌دارند و زكات مى‌دهند...»

ب- و نيز خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ‌ [4].

«جز اين نيست كه ولىّ شما خدا، رسول او و مؤمنانى هستند كه نماز مى‌خوانند و همچنان كه در ركوعند انفاق مى‌كنند.»