الف- پس از امتحان دشوارى كه بر سليمان عليه السلام گذشت (هنگامى كه بر تخت او جسدى افكنده شد) او به سوى خدايش توبه كرد و از او طلب آمرزش نمود و از خدا خواست كه به او حكومتى بخشد عادلانه كه زيبنده كس ديگرى نباشد. خداوند سبحان از زبان او مى‌فرمايد:

قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَهَبْ لِي مُلْكاً لَايَنْبَغِي لِأِحَدٍ مِنْ بَعْدِي... [1].

«اى پروردگار من! مرا بيامرز و مرا مُلكى عطا كن كه پس از من كسى سزاوار آن نباشد...»

ب- هنگامى كه خداوند اين سلطنت پرگستره را به او ارمغان كرد، او از خدايش خواست كه توفيق شكر نعمتهاى خويش را بدو ببخشد. (به حقيقت، فريبندگى سلطنت و قدرت بر نفس انسان بسيار سخت‌تر از ترساندن طاغوت است و ناگزير بايد بنده به خدايش پناه بَرد تا از فريبندگيهاى سلطنت حفظ شود. خداوند از زبان او مى‌فرمايد:

... وَقَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى‌ وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحاً تَرْضَاهُ وَأَدْخِلْنِي بِرَحْمَتِكَ فِي عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ‌ [2].

«... و گفت: اى پروردگار من! مرا وادار تا سپاس نعمت تو را كه بر من و پدر و مادر من ارزانى داشته‌اى به جاى آورم و كارهاى شايسته‌اى كنم كه تو خشنود شوى و مرا به رحمت خود در شمار بندگان شايسته‌ات درآور.»

ششم- آداب دعا:

يك- به يادآوردن نعمتهاى الهى:

الف- به يادآوردن نعمتهاى خدا، و اينكه انسان به چه ميزان نيازمند اين نعمتهاست و همچنين به يادآوردن ابعاد ضعف او در برابر خدا همگى از آداب دعا هستند. خداوند دراين باره مى‌فرمايد: