«اى موسى! چه چيز سبب شد كه از قومت پيشى‌گيرى و (براى آمدن به كوه طور) عجله كنى‌؟!* عرض كرد: پروردگارا! آنان درپى من هستند و من به سوى تو شتاب كردم، تا از من خشنود شوى.»

ب- و مى‌بينيم كه خداوند سبحان، محبوب خود، محمّد صلى الله عليه و آله را چنين مخاطب قرار مى‌دهد و مى‌فرمايد:

طه* مَا أَنزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى‌ [1].

«طه* ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه به زحمت افتى.»

اين فايده بزرگى است كه جز مخلصان در عبادت و مناجات، كسى آن را در نمى‌يابد كه از آن فوايد ديگرى سرچشمه مى‌گيرد كه ذيلًا برخى از آنها را ذكر مى‌كنيم:

چهارم- دعا، اصلاح و احسان:

الف- خداوند سبحان مى‌فرمايد:

وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفاً وَطَمَعاً إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ‌ [2].

«و در زمين پس از اصلاح آن فساد نكنيد و او را با بيم و اميد بخوانيد. (بيم از مسئوليّتها، و اميد به رحمتش. و نيكى كنيد) زيرا رحمت خدا به نيكوكاران نزديك است.»

از تدبّر در آيه فوق الهام مى‌گيريم كه پيوندى ميان دعا (با حالت تضرّع و پنهانى) و ميان دورى از به فساد كشيدن زمين وجود دارد، آيا سبب به تباه كشاندن زمين همان استكبار نيست؟ آنجا كه خداوند مى‌فرمايد:

تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَايُرِيدُونَ عُلُوّاً فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَاداً... [3].

«اين سراى آخرت را از آن كسانى ساخته‌ايم كه دراين جهان نه خواهان برترى جويى هستند نه خواهان فساد...»