إِن تَكْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنكُمْ وَلَا يَرْضَى‌ لِعِبَادِهِ الْكُفْرَ وَإِن تَشْكُرُوْا يَرْضَهُ لَكُمْ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى‌... [1].

«اگر كفران كنيد، خداوند از شما بى‌نياز است و هرگز گفران را براى بندگانش نمى‌پسندد؛ و اگر شكر او را به جا آوريد آن را براى شما مى‌پسندد. و هيچ كسى بار گناه ديگر را بر دوش نمى‌كشد...»

امام جواد عليه السلام نيز مى‌فرمايد: نعمتى كه مورد تشكر قرار نگيرد همچون بدى‌ايست كه بخشوده نمى‌شود. [2]

هفتم- شكر، راه هدايت:

الف- همان گونه كه از زمين پاك، گياه پاك مى‌رويد، در روان پاك نيز، حكمت، رستنى‌هاى پاك و خوب مى‌روياند، و شكرگزارى، رضايت، آرامش و اطمينان به بار مى‌آورد و همه اينها در سلامت روان و پاكىِ آن سهيم هستند و در نتيجه در قبول آيات حق وسود جستن از براهين شناخت وحكمت سهيم‌هستند. خداوند مى‌فرمايد:

وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِي خَبُثَ لَايَخْرُجُ إِلَّا نَكِداً كَذلِكَ نُصَرِّفُ الآيَاتِ لِقَوْمٍ يَشْكُرُونَ‌ [3].

«سرزمين پاكيزه (و شيرين)، گياهش به فرمان پروردگار مى‌رويد؛ امّا سرزمين‌هاى بد طينت (و شوره زار)، جز گياه ناچيز و بى‌ارزشى، از آن نمى‌رويد؛ اين گونه آيات (خود) را براى آنها كه شكرگزارند، بيان مى‌كنيم.»

اين آيه ما را به دو ارزش بنيادين مى‌رساند: اولين ارزش، شكرگزارى و دومين آنها پاك نهادى است.

ب- خداوند مى‌فرمايد:

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى‌ بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُم بِأَيَّامِ اللَّهِ‌