وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَى‌ لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ كَانَ سَعْيُهُم مَّشْكُوراً [1].

«و هركه خواهان آخرت باشد و در طلب آن سعى كند و مؤمن باشد پاداش سعيش داده خواهد شد.»

ح- در آخرت، خداوند در عمل و سخن، تلاش مؤمنان را سپاس مى‌گزارد و مى‌فرمايد:

إِنَّ هذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاءً وَكَانَ سَعْيُكُم مَشْكُوراً [2].

«اين پاداش شماست و از كوششتان سپاسگزارى شده است.»

پنجم- شكرگزارى: اخلاق پيامبران است:

الف- شكرگزارى، اخلاق پيامبران است. اين ابراهيم نبى عليه السلام است كه نعمتهاى الهى را شكرگزار بود، پس خداوند سبحان او را برگزيد. خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتاً للَّهِ حَنِيفاً وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ* شَاكِراً لأَنْعُمِهِ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَى‌ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ‌ [3].

«ابراهيم (به تنهايى) امّتى بود مطيع فرمان خدا؛ خالى از هر گونه انحراف؛ و از مشركان نبود؛ شكرگزار نعمتهاى پروردگار بود؛ خدا او را برگزيد و به راهى راست هدايت نموده.»

شايد ما از اين آيه چنين استفاده كنيم كه شكرگزارى با گزينش در پيوند است و بايد آن را سبب گزينش دانست.

ب- نيز نوح پيامبر، بنده‌اى شكرگزار بود (شكر فراوان به جاى مى‌آورد يا پيوسته شكر بر لب داشت). خداوند مى‌فرمايد:

ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ إِنَّهُ كَانَ عَبْداً شَكُوراً [4].