گزيده سخن‌

شيوه درست شناخت ايمان و حقايق بزرگى همچون علم، عقل، روح و وجود كه با آنها هم‌نفس هستيم، ولى آگاهى ما از آنها اندك است چيست؟ اينها همه تنها يك پاسخ دارند:

شناخت نشانه‌هاى اين حقايق و معرفت به پيامدهاى آنها، زيرا گاهى واژه‌ها ما را از اين حقايق دور نموده و وامى‌دارند تا مفاهيمى را تخيّل كنيم و آنگاه اين مفاهيم را حقيقت بپنداريم.

پس هرگاه آثار ايمان را شناختيم و سپس اين آثار را در عرصه واقعيّت كاويديم و به نمونه‌هاى واقعى ايمان در نفس خويش و به حقايق ايمانى كه در دلهايمان احساسشان مى‌كنيم بازگشت كرديم و هرگاه اين روند را بارها تكرار نموديم مى‌توانيم بگوييم كه به مفاهيم ايمان و برخى حقايق آن دست يافته‌ايم.

پس «ايمان» روحى در «قلب» انسان است كه او را وامى‌دارد تا در برابر حق تسليم گردد.

آهنگى روحانى است كه در عمل صالح تجلّى مى‌يابد و كلمه «تقوى» است كه در تعهّد نسبت به «حدود الهى» جلوه‌گر مى‌شود و رخنه به عرصه دانش است آنگاه كه تسليم روانى نسبت به حق و اعتراف بدان جلوه‌گر مى‌شود.

در حديثى از امام صادق عليه السلام رسيده است كه فرمود: «دل، دو گوش دارد و هرگاه بنده بخواهد گناهى انجام دهد روح ايمان به او مى‌گويد: چنين نكن و شيطان به او مى‌گويد:

چنين كن و هرگاه شخص بر شكم زنى (براى انجام عمل حرام) قرار گرفته باشد روح ايمان از وجود او رخت برمى‌بندد.» [1]