بخش چهارم- لقاء اللَّه، بر فراز تمام قلّه‌ها

ايمان به لقاى خداوند (در آخرت)، محور ايمان به حقايق است، زيرا لقاى خداوند پرده از حقيقت بشرى برمى‌گيرد و راز و رمزهاى آن را به منصّه ظهور مى‌رساند و حجابهاى پوچى و فريب را از او برمى‌گيرد.

ايمان به روز جزا و لقاى خداوند سبحان در آن روز، و همچنين ايمان به حساب، پاداش و كيفر، بشر را از مسئوليتش آگاه مى‌سازد و تقوى را در او رشد مى‌بخشد.

به همين سبب است كه ارزش عمل صالح با ايمان به لقاى خداوند پيوند خورده است، خداوند مى‌فرمايد:

... فَمَن كَانَ يَرْجُوا لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحاً وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَداً [1].

«... هركس لقاى پروردگار خويش را اميد مى‌بندد بايد كردارى شايسته داشته باشد و در پرستش خدايش هيچ‌كس را شريك نسازد.»

سركشى و گمراهى با يأس و نوميدى از لقاى خداوند، پيوند دارد. خداوند مى‌فرمايد:

... فَنَذَرُ الَّذِينَ لَايَرْجُونَ لِقَاءَنَا فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ‌ [2].

«... پس آنان را كه به لقاى ما اميد ندارند وامى‌گذاريم تا در گمراهى خويش سرگردان بمانند.»