خشوع، امانتدارى و فراوانىِ ذكر خدا، روزه، نماز و نيكى به پدر و مادر، دلجويى كردن از همسايگان فقير و مسكين، بدهكاران و يتيمان، و راستگويى در گفتار، تلاوت قرآن و نگهدارى زبان خود از سخن گفتن درباره مردم، مگر به نيكى و در همه چيز، امين خويشان خود، شناخته مى‌شوند.»

جابر مى‌گويد: عرض كردم: اى فرزند رسول خدا ما امروز هيچ‌كس را با اين صفتها نمى‌شناسيم. امام عليه السلام فرمود:

«اى جابر! انديشه‌هاى گوناگون تو را به اين سو و آن سو نكشاند، آيا اين بس است كه كسى بگويد على را دوست دارم و به او عشق مى‌روزم و آنگاه هيچ كار نيكى از او سرنزند؟ اگر بگويد: من پيامبر خدا را دوست دارم و پيامبر اكرم بهتر از على است و آنگاه سيرت او را در پيش نگيرد و به سنّت او عمل نكند اين دوست داشتن براى او سودى در برنخواهد داشت. پس، از خدا بترسيد و براى آنچه نزد خداست عمل كنيد بين خدا و احدى، خويشى وجود ندارد. محبوبترين بندگان نزد خداوند عزّ وجلّ و ارجمندترين ايشان، پرهيزكارترين و رفتار كننده‌ترين آنهاست به اطاعت الهى.

اى جابر! به خدا سوگند كسى به خداوند تبارك و تعالى نزديك نمى‌شود، مگر با فرمانبرى و ما براءت از آتش را با خود نداريم، و هيچ‌كس بر خداوند حجّت و عذرى ندارد. هر كس مطيع خداوند بود دوست و ولى ماست، و هركس در برابر خدا سركش باشد دشمن ماست و هيچ كس به ولايت ما نمى‌رسد مگر در پرتو عمل و پاكدامنى. [1]»

دوم- فرمانبرى و محبّت:

فرمانبرى از خدا، رسول و اولياى او همان فرمانبرىِ دل است كه از تقوى و حذر از آخرت برمى‌خيزد و در نتيجه از بينش گواه بودن خدا بر هر چيزى ناشى مى‌شود و بدين ترتيب خداوند تبارك و تعالى براى زمينه سازى بيان ضرورت اطاعت، مؤمنين را به علم خدا يادآورى مى‌كند و اينكه آدمى روزى در برابر خداوند به منظور