اوّل- فرمانبرى از خدا و رسول:

الف- از آنجا كه ايمان، تسليم كامل در برابر حق است، فرمانبرى از خدا و رسول از برجسته‌ترين حقايق اين تسليم خواهد بود، و هركس از خدا فرمان بَرد در حقيقت، ايمانش را تصديق نموده است و هركس از اين امر، روى برتابد در حقيقت، راه كافران را پيش گرفته است. خداوند مى‌فرمايد:

آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِن رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كَلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ‌نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِن رُسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ [1].

«پيامبر، خود به آنچه از جانب پروردگارش به او نازل شده ايمان دارد. و همه مؤمنان، به خدا، فرشتگانش، كتابها و پيامبرانش ايمان دارند. ميان هيچ يك از پيامبرانش فرقى نمى‌نهيم‌. گفتند: شنيديم و اطاعت كرديم، اى پروردگار ما! آمرزش تو را خواستاريم كه سرانجام همه به سوى توست.»

بدين ترتيب درمى‌يابيم كه اطاعت، ميراث ايمان حقيقى به خدا، پيامبر، و همه كتابهاى آسمانى، پيامبران و فرشتگان است و همان ايمان راستين است.

ب- خداوند مى‌فرمايد:

قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَإِن تَوَلَّوا فَإِنَّ اللَّهَ لَايُحِبُّ الْكَافِرِينَ‌ [2].

«بگو: از خدا و رسولش فرمان ببريد پس اگر رويگردان شدند بدانند كه خدا كافران را دوست ندارد.»

پ- خداوند متعال در توصيف جماعت ايمانى‌اى كه بر محور طاعت از خداوند، تشكيل شده باشد مى‌فرمايد:

وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضَهُمْ أَولِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَيُطِيعُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ أُولئِكَ سَيَرْحَمُهُمْ اللَّهُ... [3].