«... آنگاه ملائكه را گويد: آيا اينان شما را مى‌پرستيدند؟* مى‌گويند: تو منزّهى. تويى ولىّ ما، نه آنها.

اينان جنها را مى‌پرستيدند و اكثرشان به آنها ايمان داشتند.»

پنجم- نفى رقيبان:

از ديگر ابعاد ايمان به خدا و عبادت خالصانه او، كنار زدن شريكان است، پس آدمى نبايد براى خداوند سبحان، شريك و همسنگى (همچون بت) در آفرينش يا در ولايت (طاغوت) يا در قانونگذارى و تشريع (پيروى مستكبران) و يا نظاير آن قرار دهد:

الف- بدين ترتيب خداوند پس از يادآورى آفرينندگى و روزى رسانى خود ما را از اينكه همسنگانى براى او برگزينيم باز مى‌دارد، پس نبايد چيزى از آفرينش خدا را به ديگرى نسبت داد. خداوند مى‌فرمايد:

الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشاً وَالْسَّمَاءَ بِنَاءً وَأَنْزَلَ مِنَ الْسَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقاً لَكُمْ فَلَا تَجْعَلُوا للَّهِ أَنْدَاداً وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ‌ [1].

«آن خداوندى كه زمين را چون فراشى بگسترد و آسمان را چون بنايى بيفراشت و از آسمان آبى فرستاد و بران آب براى روزى شما از زمين هرگونه ثمره‌اى بروياند، و خود مى‌دانيد كه نبايد براى خدا همتايانى قرار دهيد.»

ب- براين اساس ما بايد از هدايت خداوند دنباله روى كنيم و آن را با گمراهى پدران و بزرگان نيالاييم كه دراين صورت براى خداوند سبحان، شريك قرار داده‌ايم. خداوند مى‌فرمايد:

وَجَعَلُوا للَّهِ أَندَاداً لِّيُضِلُّوا عَن سَبِيلِهِ... [2].

«براى خدا همتايانى قرار دادند تا مردم را از راه او گمراه سازند...»

پ- اين گونه است كه ما از اين آيه الهام مى‌گيريم كه عاقبت قرار دادن رقيب براى‌