گزيده سخن‌

هدف مؤمن دستيابى به خشنودى خداوند است، چه، دل او جايگاه شناخت و چراغدان عشق الهى است. از همين رو شوق نزديك شدن به خداوند در او، پيوسته در تب و تاب است. مؤمن در ركوع و سجود خود همواره در جستجوى خنشودىِ خداى خويش است. او از اينكه خشم خداى خويش را درازاى خشنودى بنده‌اى برانگيزد، به شدّت پرهيز مى‌كند.

جستجوى خشنودىِ خدا مؤمن را در راه راست قرار مى‌دهد، چرا كه هوى و هوسها نمى‌توانند او را هر از چندگاهى به اين سو و آن سو بكشانند.

پس از سخن درباره جستجوى خشنودىِ خداوند توسط مؤمنان در يكمين بخش اين فصل، كرانه‌هاى پرستش الهى را، در بخش دوّم يادآور مى‌شويم. چه، عبادات و پرستش و دور كردن او از بتان و آنان كه خود را شريك خدا مى‌دانند، انسان را هم آوا با تمام موجودات به تسليم در برابر پروردگار جهانيان و فرمانبردارى بى‌چون و چرا از او و پيامبرش وا مى‌دارد. اين همان اوج‌گيرى به سوى خداوند است.

بدين ترتيب فرمانبرى و اطاعت (فصل سوّم اين بخش)، آشكارترين نمود پرستش خواهد بود، به ويژه فرمانبرى از رسول خدا و اطاعت كامل از دستورات او و برگزيدگان پس از او، كه معمولًا در حالتهاى مختلف چون آرامش و ترس، جنگ و صلح و در داورى ميان مردم و حل اختلافات آنها، و نيز در زمينه‌هاى سياسى، اقتصادى و فرهنگى، صورت مى‌پذيرد. پس از سخن در باب پرستش و طلب خشنودى خداوند سخن از ديدار او كه در فصل چهارم و پايانى اين بخش خواهد آمد بس گوارا مى‌نمايد. و در واقع باور به ديدار خداوند سبحان بر تقوى و پاكدامنىِ مؤمن مى‌افزايد، چنانكه كفر و انكار ديدار