«بر آنان كه ايمان آورده، و كارهاى شايسته كرده‌اند، در آنچه خورده‌اند گناهى نيست، اگر پرهيزكارى كنند و ايمان بياورند و به كارهاى شايسته پردازند، باز هم پرهيز كارى كنند و ايمان بياورند، و باز هم پرهيزكارى كنند و نيكى نمايند كه خدا نيكوكاران را دوست دارد.»

هشتم- تقوى و خصلتهاى والا:

هنگامى كه تقوى در عملكردهاى ستوده تجلّى مى‌يابد بخش محدودى از آثار آن بازتاب پيدا مى‌كند، ولى اگر در صفات والا انعكاس يابد، همه زيبايى، شكوه و جلال آن رخ مى‌نمايد.

پس تقوى هنگامى كه- مثلًا- در چهره شكيبايى، يا نيكوكارى و يا مقاومت صادقانه هنگام رويارويى با دشمنان جلوه مى‌يابد در حقيقت، در همه ابعاد آن جلوه يافته است، زيرا صبر، يك عمل نيست، بلكه يك اخلاق است و اخلاق، خاستگاه كارهاى فراوانى است و از همين روست كه شخص با تقوا را به شكيبا و نيكوكار توصيف نمودن، به درك و فهم نزديكتر است از اينكه او را به كلمه (متّقى) توصيف نمائيم.

به طور كلّى ويژگيهاى والا در آيات قرآن كريم با يكديگر ذكر مى‌شوند، شايد براى دلالت بر اينكه همه آنها تجلّيات يك حقيقت، يعنى روح ايمانى در شخص مى‌باشد، هستند.

يك- حقيقت تقوى:

الف- از بزرگترين ويژگى پرهيزكاران، رهايى ايشان از تعصّبهاى اين جهانى و پاكى جانهاى آنها از حسّ برترى جويى بر ديگران است كه به پراكندن تباهى منتهى مى‌شود.

خداوند متعال مى‌فرمايد:

يَاأَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُم مِن ذَكَرٍ وَأُنثَى‌ وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوباً وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ [1].