در كتاب محاسن در حديثى به نقل از امام صادق عليه السلام آمده است كه فرمود:

«هركه به دستاويز استوار، چنگ درزند نجات يافته است. عرض كردند اين دستاويز كدام است؟ فرمود: تسليم‌ [1].»

سوم- ابراهيم عليه السلام، الگوى تسليم:

ابراهيم نبى عليه السلام در برابر خداوند سبحان، تسليم محض بود، به اين دليل به اوج رسيد و خدا هم او را پيشواى مردم قرار داد. مگر او خود را براى آتش نمرود آماده نساخت؟ مگر او نسل خود را در كنار بيت اللَّه الحرام مأوى نداد و در اين مقوله تسليم فرمان الهى نشد؟ آيا او فرزندش را به تيغ نسپرد؟ و آيا خداوند ولايت پيامبر خود، حضرت محمّد صلى الله عليه و آله و اهل‌بيت او عليهم السلام را به او عرضه نداشت و مگر او آنها را نپذيرفت؟

1- خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذِ ابْتَلَى‌ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ‌ [2].

«و پروردگار ابراهيم، او را به كلماتى چند بيازمود و ابراهيم به خوبى از عهده اين آزمايش‌ها برآمد. خدا گفت: من تو را پيشواى مردم گردانيدم. گفت: فرزندانم را هم‌؟ گفت: پيمان من ستمكاران را دربرنگيرد.»

به نظر مى‌رسد كلماتى كه ابراهيم، آنها را در آزمايش به اتمام رساند در رابطه با پيمان ولايت، شرايط و ابعاد آن بود و اينكه فرزندان او مادامى كه ستمكار باشند شايستگى اين ولايت را نخواهند يافت.

2- در آيه مباركه‌اى، قرآن كريم، نهايت تسليم ابراهيم و فرزند ذبيح او اسماعيل را توصيف مى‌كند و ابعاد ويژگى ايمانى آن دو را به ما يادآورى مى‌كند و اين زمانى است كه ابراهيم پيرمرد، انتظارى طولانى مى‌كشد تا خداوند به او فرزندى عطا كند.