«چون آيات ما به روشنى بر آنان خوانده شود، كافران حقيقتى را كه برايشان نازل شده است، گويند:

جادويى آشكار است.»

6- پايان جادو، رسوايى و نيستى خواهد بود در حالى كه فرجام حق، واقعيّت و امرى عينى مى‌باشد و اين دقيقاً تفاوت ميان كفر و ايمان است. خداوند مى‌فرمايد:

فَوَقَعَ الْحَقُّ وَبَطَلَ مَاكَانُوا يَعْمَلُونَ‌ [1].

«پس حق به ثبوت رسيد و كارهاى آنان باطل شد.»

ده- حق، ابزار آفرينش:

1- حق، پايه ايمان است و خداوند، آسمانها و زمين را براساس حق آفريده است، بنابراين بايد ايمان به حق، ايمانى باشد كه همه چيز را در برمى‌گيرد. خداوند مى‌فرمايد:

خَلَقَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ تَعَالَى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌ [2].

«آسمانها و زمين را به حق بيافريد، از هرچه با او شريك مى‌سازند، برتر است.»

از اين آيه الهام مى‌گيريم كه ارزش ايمان حقيقى، داشتن خلوص در حق و دورى كردن از هرگونه شرك نسبت بدان است.

2- خداوند آسمانها و زمين را از سر بيهودگى و بازى نيافريده است و بندگان خود را بيهوده رها نكرده است (بلكه هر چيزى به اندازه وبراى مدّت معيّن و با حكمت و هدفى خاص آفريده شده)، زيرا خدا آنها را بر پايه حق آفريده. آيا حق، همان چيزى نيست كه تقدير، سنّت، مهلت و اهداف سودمند در آن نهفته است؟ خداوند متعال در آغاز سوره نحل مى‌فرمايد:

خَلَقَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ تَعَالَى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌ [3].