أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ لِتُنذِرَ قَوْماً مَّا أَتَاهُم مِن نَّذِيرٍ مِن قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ‌ [1].

«ولى آنان مى‌گويند: (محمّد) آن را به دروغ به خدا بسته است، امّا اين سخن حقّى است از سوى پروردگارت تا گروهى را انذار كنى كه پيش از تو هيچ انذار كننده‌اى براى آنان نيامده است، شايد هدايت شوند.»

چهار- خدا همان حق است:

خدا همان حق است، زيرا او حىّ و قيّوم و سلطان چيره است، چه او بر عرش قرار گرفته و امور را آن گونه كه مى‌خواهد تدبير مى‌كند و چونان خداواره‌هايى كه در برابر او خوانده مى‌شوند باطل نيست.

پس حق در اينجا نامى از نامهاى خداى متعال است كه همچون ديگر نامهاى نيكوى خداوندى ما را به سوى نفى ناتوانى از وجود كبريايى‌اش هدايت مى‌كند، چنانكه مرزبندى خدا را نيز نفى مى‌كند و ما نبايد به هيچ روى خداى خود را از خلال نامهاى او تصوّر كنيم، بلكه تنها بايد آثار اين نامها را در نفس خود و آفاقِ پيرامون خود بشناسيم.

1- از همين جاست كه كلمه «حق» هنگام بيان قدرت الهى در زنده كردن مردگان آمده است، چنانكه مى‌تواند هر كارى را انجام دهد. خداوند مى‌فرمايد:

ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّهُ يُحْيِي الْمَوْتَى‌ وَأَنَّهُ عَلَى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ [2].

«و اينها دليل بر آن است كه خدا حق است، مردگان را زنده مى‌سازد و بر هر كارى تواناست.»

2- هنگام بيان آينكه خداواره‌هايى كه در برابر خدا خوانده مى‌شوند باطل هستند زيرا نه سودى مى‌رسانند و نه زيانى، خداوند چنين مى‌فرمايد:

ذلكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ... [3].