5- تقصير

حديث شريف:

از حضرت صادق عليه السلام نقل است كه فرمود:

«إِذَا فَرِغْتَ مِنْ سَعْيكَ وَأَنْتَ مُتَمَتِّعٌ فَقَصِّرْ مِنْ شَعْرِكَ مِنْ جَوانِبِهُ وَلِحْيَتِكَ، وَخُذْ مِنْ شَارِبِكَ وَقَلِّمْ أَظْفَارَكَ وَأَبْقِ مِنْهَا لِحَجِّكَ فَإِذَا فَعَلْتَ ذ لِكَ فَقَدْ أَحْلَلْتَ مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ يَحِلُّ مِنْهُ الْمُحْرِمَ وَأَحْرَمْتَ مِنْهُ، فَطُفْ بِالْبَيْتِ تَطُوُّعاً مَا شِئْتَ» [1].

«هرگاه از سعى خود فارغ شدى در حالى كه در عمره تمتّع به سرمى‌برى، پس از گوشه‌هاى موى و ريشت تقصير كن و سبيل خود را بگير و ناخنت را كوتاه كن و اندكى از آن را براى حجّت باقى بگزار.

پس هرگاه چنين كردى هرچه بر مُحرِم حرام است بر تو حلال گردد و خانه را داوطلبانه هرچه خواستى طواف كن.»