أجلي، ويقطع نهاره بذكري، ولا يتعاظم على خلقي، ويطعم الجائع، ويكسو العاري‌

، ويرحم المصاب، ويؤوي الغريب، فذلك يشرق نوره مثل نور الشمس، اجعل له في الظلمات نوراً، وفي الجهالة حلماً. أكلأوه بعزّتي واستحفظه ملائكتي، يدعوني فالبّيه‌

، ويسألني فاعطيه، فمثل ذلك عندي كمثل جنّات عدن لا يسمو ثمرها، ولا تتغيّر عن حالها» [1].

«خداوند متعال فرمود: من نماز كسى را قبول مى‌كنم كه در برابر عظمت من تواضع كند، و نفس خود را بخاطر من از شهوت باز دارد، و روز خود را با ذكر و ياد من سپرى كند، و بر خلق من تكبّر و خودنمائى نورزد، گرسنه را اطعام نمايد، برهنه را بپوشاند، بر مصيبت ديده رحم كند، به غريب پناه دهد. چنين كسى نورش به مانند خورشيد پرتو افكند و براى چنين كسى، نورى در تاريكى‌ها و حلمى در جهالت قرار دهم. او را به عزّت خودم پناه دهم و با فرشتگانم حفظش كنم. چون مرا بخواند لبّيك گويم، و چون از من سؤال كند به او عطا كنم، پس مثل چنين كسى نزد من مانند بهشت‌هاى عدن باشد كه ميوه‌هايش در بلندى قرار نگيرد و حالش دگرگون نشود.»

با توكّل بر خدا نيّت، استوار مى‌گردد

انسان را همواره امواج فتنه و تندبادهاى حوادث و شهوات احاطه كرده است. او چگونه مى‌تواند از چنگ آنها رهايى يابد؟ تنها با توكّل بر خداست كه انسان مى‌تواند عزم خود را جزم و نيّت و اراده خويش را استوار و قلب خود را قوى گرداند و از همين جاست كه روايات توكّل بر خدا و تمسّك به ريسمان او را در همه امور مورد تشويق و ترغيب قرار داده است.

در احاديث شريف چنين آمده است: