فمعصيتهما طاعة، وطاعتهما معصية» [1]

. «نيكى به پدر و مادر ناشى از حسن خداشناسى بنده است، زيرا هيچ عبادتى مانند احترام خالصانه به پدر و مادر مسلمان نيست كه صاحبش را هرچه سريع و زود، به خوشنودى خداوند برساند، چون حق پدر و مادر از حق خداوند متعال نشأت يافته است، البتّه در صورتيكه پدر و مادر به روش دين و سنّت حركت كنند و در اطاعت خدا مانع فرزندشان نشوند، و اورا از اطاعت به معصيت، و از يقين به شك، و از پارسايى به دنياپرستى نكشانند، و گرنه اگر چنين كنند، مخالفت با پدر و مادر، اطاعت، و اطاعت آنان معصيت خواهد بود.»

ب- مهاجرت و يارى رساندن‌

دارالاسلام آن سرزمينى است كه مسلمانان در آنجا اجتماع مى‌كنند، چه از اهالى آن سرزمين باشند و يا از كسانيكه به آنجا مهاجرت كرده‌اند، همگى حقوق برابر دارند. همگى يك امّت، و كيان سياسى واحد هستند، و ساير مسلمانانى كه در نقاط ديگر دنيا پراكنده هستند، دراين كيان حقى ندارند، مگر اينكه به دارالاسلام هجرت كنند، وا گر مهاجرت كردند و همراه با مسلمانان آنجا، جهاد نمودند، آنان و پيشينيان، همگى در حقوق، برابر خواهند بود، و پيشينيان اين فضيلت را دارند كه زودتر از ديگران مبادرت به اين كار كرده‌اند.

اين وابستگى دينى، هويّت سياسى مسلمان را تشكيل مى‌دهد و بر همه وابستگى‌هاى خونى، نژادى، قومى، ملّى و منطقه‌اى او مُقدّم است.

خداوند سبحان مى‌فرمايد: