خدا در آنها برده مى‌شود و صبح و شام در آنها تسبيح او مى‌گويند* مردانى كه نه تجارت و نه معامله‌اى آنان را از ياد خدا و برپا داشتن نماز و اداى زكات غافل نمى‌كند. آنها از روزى مى‌ترسند كه در آن، دلها و چشمها زير و رو مى‌شوند.»

نماز معراج مؤمن به سوى خداوند است و تضرّع و خشوع در نماز، قلّه توجّه به خدا مى‌باشد. نماز شرط رستگارى و سرچشمه فضيلتهاى ايمانى است. خداوند مى‌فرمايد:

(قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ* الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ) [1].

«به يقين مؤمنان رستگار هستند، همان كسانى كه در نماز خود، خشوع دارند.»

برپا داشتن نماز

حفظ و پاس داشتن نماز بدين معنى است كه به بجاى آوردن آن در اوقاتش و با شرايط و آدابش، اهتمام ورزيده شود و همين اهتمام، از نشانه‌هاى ايمان به خدا و روز قيامت است.

خداوند مى‌فرمايد:

(وَالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَهُمْ عَلَى‌ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ) [2].

«آنها كه به آخرت ايمان دارند، به آن ايمان مى‌آورند، و بر نمازهاى خويش مراقب مى‌كنند.»

نماز، پنجره‌اى است كه مؤمن از طريق آن به جهان وسيع و گسترده غيب مى‌نگرد. نماز؛ نيايش، ذكر، اخلاص و ياد خدا است و همه اينها حقايق غيبى هستند، و لذا كسانى كه از خداوند در نهان مى‌ترسند، همانها