نماز، شعار ايمان‌ [1]

(الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ* أُوْلئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقّاً لَهُمْ دَرَجَاتٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ) [2].

«آنها كه نماز را برپا مى‌دارند؛ و از آنچه به آنها روزى داده‌ايم، انفاق مى‌كنند. مؤمنان حقيقى آنها هستند، براى آنان درجاتى نزد پروردگارشان است، و براى آنها آمرزش و روزى كريمانه‌اى است.»

ايمان آن است كه در دل مؤمن، با «ترس و بيم»، در خرد او، با «يقين»، در عمل او، با «توكّل»، در عبادت او، با «نماز»، در اقتصاد و معيشت او، با «انفاق»، تجلّى مى‌يابد. اگر ما در مورد صفاتى كه در آغاز سوره انفال ذكر شده، تأمّل و دقّت كنيم، درمى‌يابيم كه اين صفات ما را از ظاهر و مفهوم ايمان، به حقايق آن هدايت مى‌كند؛ حقايقى كه در واقعيت زندگى ما تجلّى مى‌يابد و ما را از تاريكى‌هاى خويشتن به سوى نور حق (شناخت خداوند، ياد او، آيات و احكام او) رهنمون مى‌سازد. بدين ترتيب ايمان‌