سوم: پايدارى در مسير توحيد واجب است. چرا كه توحيد به مثابه چهارچوب كلّى امنيّت و آرامش تلقّى مى‌شود و ترس در پايداران در مسير توحيد راه ندارد و ايشان اندوهگين نخواهند شد.

برخى از مؤلّفه‌هاى اينگونه از پايدارى عبارت‌اند از:

الف- توكّل بر خدا، و شكيبايى بر آزار كفّار و يارى جستن از خداوند بر آنچه كفّار وصف مى‌كنند و نهراسيدن از ملامت ملامتگران.

ب- تقوى و اجراى دستورات الهى و استوار كردن مردم، و سفارش يكديگر به حق و بردبارى، و امر بمعروف و نهى از منكر.

6- امنيّت علمى و فرهنگى‌

قرآن كريم:

1- (وَالَّذِينَ لَايَشْهَدُونَ الزُّورَ وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِرَاماً* وَالَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْهَا صُمّاً وَعُمْيَاناً) [1].

«و كسانى كه شهادت به باطل نمى‌دهند (و در مجالس باطل شركت نمى‌كنند)، و هنگامى كه با لغو و بيهودگى برخورد كنند، بزرگوارانه از آن مى‌گذرند* و كسانى كه هرگاه كه آيات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، كر و كور روى آن نمى‌افتند.»