بايد در فضاى خانواده، ابتدا با زبان اگر نتوانست با دل از كارهاى ناپسند اعضاى خانواده تبرّى جست، تا در شمار ايشان محسوب نشود.

3- هرچه فضاى خانه و خانواده از مسير دين دورتر شود، انسان نيز مى‌بايست راه خود را بيش ازپيش از راه خانواده جدا كند و مدارا و راه آمدن با ايشان را به كنارى نهد، چون، در صورت مدارا و سهل انگارى امكان دارد خطر رسوخ تدريجى انديشه و رفتار ايشان دامنگيرش شود.

ج- راه دورماندن از كبر و سركشى‌

يك غرور و سركشى پنهان در دل هركسى وجود دارد، كه گاهى به ثروت تعلّق مى‌گيرد و گاهى به قدرت. در واقع هرگاه بشر خود را بى‌نياز يابد و يا به قدرتى دست يابد به سركشى روى خواهد آورد. ما براى اينكه به واسطه فرزندانمان در دام كبر و سركشى گرفتار نياييم، بايد مراقب خود باشيم و همواره گذرا بودن ثروت و قدرت (دارائى و فرزندان) را به ياد آوريم، زيرا آن دو ماندگار نيستند، و چنانچه آن دو بمانند ما ماندگار نخواهيم بود، و در روز قيامت نه ثروت انسان براى وى سودى مى‌بخشد و نه فرزندان.

از اين نكته مى‌توان احكام زير را استنباط كرد:

1- با شنيدن حرف حقّ، بايد در برابر حقّ سرفرود آوريم و بدون توجّه به دارايى و زن و فرزندمان به پيروى از آن همّت گماريم، چون، بيشتر مردم از آنجا كه دارائى و زن و فرزند و ديگر امور دوست داشتنى خود را فرا روى خود قرار مى‌دهند، از رهگذر خواسته‌ها و هواهاشان به گمراهى‌