احكام:

بوته‌ى آزمايشى كه فرزندان براى هركسى فراهم مى‌آورند سه گونه است: آسان‌ترين آنها آن است كه پدر و مادر در جستجوى روزى فرزندان به حرام افتند، ديگرى آن است كه از روى محبّت راه و روش فاسد فرزندان را پيش روى خود قرار دهند، و سخت‌ترين آنها آن است كه فريفته فرزندان شده، بر حق، خود بزرگ بينى ورزند. در آنچه خواهد آمد به خواست خدا به احكام و نكته‌هاى اين سه گونه خواهيم پرداخت:

الف- روزى حلال، موفقيّت در آزمايش‌

محبّت فرزندان، محبّتى مشروع است، ولى امكان دارد به ابزارى براى انجام فعل حرام بدل شود. اينكه كسى بپندارد مسؤوليّت او نسبت به فرزندان دست يازيدن به هر حرامى را دراين راستا توجيه مى‌كند، و نداند كه سير كردن فرزندان از راه حرام چيزى جز خيانت به ايشان محسوب نمى‌شود، و بهمين خاطر گوشت و خون فرزندانش را با حرام درآميزد و همين لقمه‌هاى حرام در آينده فرزندانش را به كج‌روى و تباهى فراخوانند، از اين دست محبّتهاى بيجاست.

از اين نكته مى‌توان احكام شرعى ذيل را استنباط كرد:

1- انسان مى‌بايست دورانديشى در معاش را از ياد نبرد و درگذران زندگى راهى ميانه برگيرد. هركس مى‌بايست از اسراف و ريخت و پاش دورى گزيند و ميان دخل و خرجش توازن برقرار سازد، تا به حرام ناچار نشود.