پيراستگى روان خود از اين صفات ناپسند بكوشند، همچنانكه جامعه ايمانى نيز به نوبه خود بايد در جهت پيراستگى روانها از رسوبات اخلاقى اى چون تعصّب وخودخواهى گام بردارد، تا ريشه هاى تباهى وجنايت در جامعه خشكانده شود. بايد گفت بنياد تربيت سالم بر پرهيزگارى بنا مى شود، اينكه بدانيم تنها معيار پذيرش فرمانبريهاى مردم در نزد خدا وتنها سنجه بهروزى در دنيا بيگمان پرهيزگارى است، واينكه بدانيم هماوردى وسبقت جويى در نيكيها از رهگذر تقوى، بهتر از نزاع وهماوردى منفى با يكديگر مى باشد.

احكام:

1- جايز نيست كسى تنها به خيال اينكه ديگرى نسبت به وى خيال شومى در سر مى پروراند، او را بكشد ويا آزارى به وى رساند. اين در حالى است كه بسيارى از جرائم در پى چنين ترسها وخيالهايى واقع مى شوند. حال آنكه اگر جهانيان همگى به گفته فرزند حضرت آدم به برادر خود مبنى بر اينكه «هرگز به قتل برادرش دست نخواهد گشاد» پاى بندند، بيگمان ميزان جرايم در جوامع به نسبت چشمگيرى كاهش خواهد يافت. البته بايد گفت اين امر به هيچ وجه به معنى منع دفاع از خود ويا تسليم شدن در برابر قاتلان وجنايتكاران نيست.

2- همانگونه كه دست زدن به كارهاى نيك وسبقت جويى وهماوردى در نيكيها امرى نيكو تلقّى مى شود، بايد از دست زدن به كارهاى نادرست وشوم جلوگيرى كرد. به ديگر سخن در آستانه وقوع امر شوم وناپسند، هيچگاه نبايد در انجام آن از ديگران سبقت جست. به عنوان نمونه اگر جنگى ناگزير از وقوع باشد نبايد آغاز كننده آن بود، ويا اگر قتلى ناگزير به وقوع خواهد پيوست نبايد دست به آن آلوده ساخت، زيرا قاتلان بار گناه خود وبار گناه كشتن به ناحق ديگران را تنها خود به دوش مى كشند.

3- مرحله پيش از تصميم گيرى براى ارتكاب جرم مرحله اى مهم است. از اين رو بايد تمام عزم واراده وتمام پيشينه هاى روحى- روانى ونيز تمام نيروى عقلانى خود را براى رويارويى با وسوسه هاى گمراه كننده شيطان وتلاشهاى‌