فصل يازدهم: كفالت‌

روايت شده كه اميرمؤمنان (ع) پيرامون مردى كه كفيل كس ديگرى شده بود قضاوت فرمودند كه او زندانى شود، وبه وى فرمودند:

«اطْلُبْ صَاحِبَكَ»

[1] بگودوستت «كه كفيل او شده‌اى» بيايد.

همچنين امام صادق (ع) مى‌فرمايند:

«الْكَفَالَةُ خَسَارَةٌ غَرَامَةٌ نَدَامَةٌ»

[2] «كفالت، زيان و تاوان وپشيمانى در پى دارد»

كفالت چيست؟

1- كفالت قراردادى است كه به موجب آن طرفى نسبت به طرف دوم متعهد مى‌شود تا شخصى را كه نسبت به طرف دوم حقى بر عهده‌اش هست را حاضركند.

مثلًا اگر كسى بدهى اى به ديگرى داشته باشد، اما طلبكار به حضور بدهكاردر موعد مقرر اطمينان نداشته باشد، شخص سومى متكفل مى‌شود تا بدهكار را در وقت مقرر حاضر كند. به اين طرف سوم «كفيل» وبه بدهكار «مكفول» وبه طلبكار «مكفول له» گفته مى‌شود.

2- كفالت بر دو نوع است:

اول: كفالت بدهكار براى احضار او نزد طلبكار ويا پرداخت بدهى بدهكار در صورتى كه نتواند او را احضار كند.

دوم: كفالت كسى كه حضور او در نهادى قانونى «مانند دادگاه» بجهت ادعايى‌كه بر عليه او شده، ويا وجود اتهاماتى كه با حقوق عمومى مرتبط است، لازم مى‌باشد.