فصل اول: احكام عمومى درآمدها

1- احكام عمومى به دست آوردن روزى‌

پيامبر اكرم (ص) فرموده اند:

«الْعِبَادَةُ سَبْعُونَ جُزْءاً وَ أَفْضَلُهَا طَلَبُ الْحَلَالِ»

[1].

«عبادت، هفتاد جزء است، كه برترين آنها تلاش براى به دست آوردن مال حلال است.»

امام صادق (ع) فرموده اند:

«لَا خَيْرَ فِيمَنْ لَا يُحِبُّ جَمْعَ الْمَالِ مِنْ حَلَالٍ يَكُفُّ بِهِ وَجْهَهُ وَ يَقْضِى بِهِ دَيْنَهُ وَ يَصِلُ بِهِ رَحِمَهُ»

[2].

«كسى كه به گردآورى مال از راه حلال علاقه مند نيست، «تا بدين وسيله آبرويش را حفظ، دينش را ادا وصله رحم انجام دهد» خيرى ندارد».

همچنين فرموده:

«لَيْسَ الزُّهْدُ فِى الدُّنْيَا بِإِضَاعَةِ الْمَالِ وَ لَا تَحْرِيمِ الْحَلَالِ بَلِ الزُّهْدُ فِى الدُّنْيَا أَنْ لَا تَكُونَ بِمَا فِى يَدِكَ أَوْثَقَ مِنْكَ بِمَا عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ»

[3].

«زهد در دنيا نه به تباه ساختن مال است و نه به تحريم امور حلال، بلكه زهد در دنيا آن است كه به آنچه در دست دارى مطمئن تر از آنچه نزد خداست نباشى.»

احكام‌

1- فعّاليّتهاى اقتصادى و به دست آوردن روزى براى بى‌نيازى از مردم، در شريعت اسلامى از مستحبّات مؤكّد مى باشد. به ويژه اگر با هدف ايجاد گشايش براى خانواده، و يا انجام مسئوليّتهاى اجتماعى‌اى چون انفاق در راه خدا و يا اعمال خير صورت گيرد.