18- امّا صنايعى كه توليداتشان، تنها در عرصه فساد وتباهى به كار مى آيند وهيچ بهره مندى مشروعى را نمى توان براى استفاده از آنها تعريف كرد، نامشروع وحرام شمرده مى شوند. توليد آلات موسيقى، آلات قمار وديگر آلات لهو كه تنها به گونه هاى حرام به كار مى روند، وهمچنين توليد بت، نوشيدنيهاى حرام، موادّ مخدّر وديگر صنايعى از اين دست را مى توان در شمار صنايع نامشروع دانست.

19- امّا امام (ع) در اين روايت برترى صورت مشروع صنعتهاى دو رويه اى را كه بهروه ورى از آنها به هر دو گونه مشروع ونامشروع امكان دارد، مورد تأكيد قرار مى دهند. پس اگر- به طور نمونه- از سلاحهاى گرم كه براى دفاع از خود به عنوان امرى مشروع وهمچنين براى كشتار مردم بى گناه بعنوان امرى نامشروع وحرام مى توان استفاده كرد، اين امر نبايد توهّم حرمت صنعت اسلحه سازى را به ذهن متبادر سازد، چرا كه حكم در اينجا از جهت صلاح وسودمندى ومشروعيت مورد نظر پيروى مى كند، حال آنكه مسؤوليت استفاده نامشروع از آن تنها گريبانگير استفاده كننده خواهد بود.