وقتى انسان آگاهى يافت كه خودش بايد گام اوّل را بردارد و حركت را شروع كند، منتظر چيز ديگرى نخواهد نشست.

وسوسه‌ى شيطان و بهانه‌جويى بشر كافر

كافران براى توجيه كفر خود غالباً بهانه‌هايى مى‌تراشند. عدّه‌اى مى‌گويند:

«اگر پيغمبر راست مى‌گويد: چرا عدّه‌اى ملائكه با او حركت نمى‌كنند تا هر كس رسالت او را قبول نكرد، مجازاتش كنند؟» يا مى‌گويند:

«چرا وقتى ما مسلمان نشديم و پيام پيغمبر را قبول نكرديم، خدا عذاب نازل نكرد؟ پس معلوم مى‌شود كه خبرى نيست!»

كفّار با اين گونه سؤال و ايرادها در صدد توجيه كفرشان بودند و اين يكى از وسوسه‌هاى شيطان است. انسان بايد از اين وسوسه آزاد شود و بداند كه ايمان يا كفرش به دست خودش است؛ يا حداقل گام نخست را او خود بايد بردارد. از اين رو در سوره‌ى «يس» مى‌خوانيم:

«إنِّما تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ»

تو فقط كسى را انذار مى‌كنى كه از اين يادآورى (الهى) پيروى كند.

بايد خود فرد، سر تسليم فرود آورد و روحيّه‌ى گوش دادن به حرف حق را در خودش ايجاد كند؛ تا از انذار و هشدار پيامبر بهره‌مند شود. وگرنه اگر صلابت به خرج دهد (خدا هم‌اين امكان را به بشر داده است تادر برابر حرف حق از خود صلابت نشان دهد)/ ب‌امواج هدايتگر به‌اونمى‌رسديااز او مى‌گذرد./

بهانه‌تراشى طالبان گناه‌

شما در برخوردهاى اجتماعى، به كرّات مشاهده مى‌كنيد كه بعضى افراد در صدد بهانه‌تراشى هستند و منتظرند تا همه چيز مهيّا باشد تا آن‌ها در راه راست گام بردارند. مى‌گويند: «علما شيوه‌ى درست برخورد با مردم را نمى‌دانند.» اگر عالمانْ خوب نصيحت كردند، مى‌گويند: «دنياطلبى شايع‌