«رَبَّنا اغْفِرْلِى وَلِوالِدَىَّ وَ لِلْمُؤْمِنينَ يَوْمَ يَقُومُ الْحِسَابُ» [1]

پروردگارا! من و پدر و مادرم و همه مؤمنان را، در آن روز كه حساب برپا مى‌شود، بيامرز.

ممكن است پدران، نياكان و گذشتگان ما انسان‌هاى خوبى بوده باشند؛ اما سفارش شده است كه براى آن‌ها استغفار كنيد. چرا؟

يكى از دلايل اين توصيه آن است كه آن‌ها مقدّس نشوند!

از انحرافاتى كه در ميان وهّابيان و متأسفانه در ميان برخى از شيعيان رواج دارد، اين است كه گذشتگان خود را سلَف صالح مى‌دانند و همه‌ى آن‌ها را مقدّس مى‌شمارند؛ كار خيرشان را خوب و كار بدشان را هم خوب مى‌دانند.

اين روحيّه از اغلالى است كه جامعه اسلامى ما گرفتار آن است.

بكارگيرى كلمه‌ى «بِاحْسان‌» در آيه‌ى شريفه‌ى‌ «وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ» [2] بيان‌گر اين نكته است كه همه‌ى تابعين، صالح و راستْ‌كردار نيستند.

مى‌بينيد كه براى فهم قرآن و بهره‌ورى بيشتر از آن، بايد دقّت‌هايى بكار گرفته شود. بحمداللَّه فقهاى ما اين دقّت‌ها را در جاى خود بيان و اعمال كرده‌اند. بايد با اين حقيقت كنار بياييم كه براى رسيدن به حقيقت، بايد غُل‌شكن و بندگسَل باشيم.

آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، يس اسماى حسناى الهى - قم، چاپ: اول، 1389.

يس اسماى حسناى الهى ؛ ص55