بشر هميشه احساس مىكند كه من ضعيف هستم؛ طبيعت قوى است، من مىميرم،
مشكل پيدا مىكنم، مريض مىشوم و ... دنبال اين است كه كسى به او يارى دهد. خدا
مىگويد:
اى بيچاره بشر! اين بت كه به تو يارى نمىدهد: لَا
يَسْتَطيعُونَ نَصْرَهُمْ؛ آن بتها به شما نمىتوانند يارى
بدهند، بلكه برعكس است: وَ هُمْ لَهُمْ جُنْدُ مُحْضَروُنَ؛ تازه
چيزى را هم اين بتها از شما كم مىكنند. طرف خدا برويد كه خدا
نِعْمَ الْموَلْى وَ نِعْمَ النَّصير؛[1] چه خوب آقا
و يارىدهندهاى است.