/ ب‌

بُت‌هاى خودْمحتاج!/

يكى از بحث‌هاى مهم كه هميشه مفسّران به آن پرداخته‌اند، ارتباط بين آيات قرآن است. حال، لازم نيست اين ارتباط را ما كاملًا درك كنيم؛ چون گاهى ربط بين يك آيه با آيه‌هاى ديگر، يا بين جمله‌ها و كلمه‌هاى يك آيه، آنقدر دقيق و لطيف است كه فهم ما به آن نمى‌رسد.

امّا تا آن‌جا كه مى‌توانيم بفهميم بايد عرض كنيم كه رابطه‌ى بين اين آيات كه شرك و كار مشركين را ناپسند و ناصحيح مى‌داند با آيات قبل، شايد اين باشد كه آيات قبل، تعدادى از نعمت‌هاى الهى را يادآور شدند كه اين نعمت‌ها بايد ما را به شكر وادارند؛ شكر آن خدايى كه با قدرت خود چهارپايانى خلق كرد و ما را مالك و مسلّط بر آن‌ها قرار داد و آن‌ها را براى ما رام كرده كه ما هم از آن‌ها به عنوان مركب استفاده مى‌كنيم و هم خوراك و مشرب ما از آن‌هاست و هم منفعت‌هاى ديگرى دارند. پس چه مانعى وجود دارد كه انسان را از شكرگزارى باز مى‌دارد؟ خدا در آخر اين سه جمله (در آيه‌ى 73)، فرمود:

أَفَلَا يَشْكُرُونَ؟

چرا شُكر نمى‌كنيد؟

خوب، اين سؤال جواب دارد؛ جوابش اين است كه خداوندا! اين‌ها مشرك هستند و شرك، بين آن‌ها و شكر خداوند- سبحانه وتعالى- حجاب مى‌شود.

چطور انسان مشرك است؟ انسان‌ها در ظاهر كه همه، آدم‌هاى خوبى هستند! بله، خداوند- سبحانه وتعالى- تعدادى از مثال‌هاى واضح و نمونه‌هاى روشن را بيان مى‌كند و انسان بايد خود به نمونه‌هاى ناپيدا توجّه پيدا كند.