قرآن به اين شكل بيان كرده ونهج البلاغة آن گونه!

/ ب‌

بت‌پرستى احمقانه است و هوى‌پرستىْ نابود كننده!

آقاى فلسفى مى‌فرمود:

«بت‌پرستى خرّيت است؛ امّا هوى‌پرستى آدم‌كشى دارد، غارت دارد، پيامبركُشى و امام‌كشى دارد و ... ولى آدمى كه بت دارد، گوساله را مى‌پرستد، اين پيداست: حمار است كه دنبال گوساله مى‌رود!»

اين بيان ايشان بود. امّا اگر آدم هوى‌پرست شد، آن وقت تمام بلاها از او سرچشمه مى‌گيرد.

حال، آيه هم كه فرموده: «و مگر ما عهد و پيمان از شما نگرفتيم كه شيطان را عبادت نكنيد؟»

هيچ كس در عالم پيدا نمى‌شود كه بگويد: «شيطان خداى من است!» منظور از عبادت در اينجا اطاعت و پيروى است؛ شرك در اطاعت است.

در درس هاى قبل به اين آيه اشاره شد:

اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَ رُهْبَانَهُمْ أَرْبَاباً مِن دُونِ اللَّهِ وَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَ مَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا إِلَهاً وَاحِداً؛ [1]

(آن‌ها) دانشمندان و راهبان خويش را معبودهايى در برابر خدا قرار دادند و (همچنين) مسيح فرزند مريم را؛ در حالى كه دستور نداشتند جز خداوند يكتايى را كه معبودى جز او نيست، بپرستند.

اين‌ها دنبال افرادى رفتند و آن‌ها برايشان «اله» شدند و از آن‌ها اطاعت كردند.

حال آيا اين عهد و پيمانى كه خدا گرفت، همان‌ يَا بَنِي‌آدَمَ لَايَفْتِنَنَّكُمُ الشَّيْطَانُ‌ است؟ چون صريح قرآن است: اى فرزندان آدم، شيطان فريبتان ندهد؛ كَمَا أَخْرَجَ أَبَوَيْكُم مِنَ الْجَنَّةِ؛ آن گونه كه پدر و مادر شما را از بهشت بيرون كرد. [2]