نام کتاب : يس اسماى حسناى الهى نویسنده : مدرسى، سيد محمد تقى جلد : 1 صفحه : 310
عبادت لزوماً با ركوع و سجود نيست
در آيهى مورد بحث، خداوند از فرزندان آدم پيمان و عهد گرفته است كه
شيطان را عبادت نكنند. منظور از عبادت در اين آيه چيست؟
بعضى گفتهاند:
يكى از معناهاى عبادت اين است كه انسان در برابر كسى سر فرود آورد و
ركوع و سجده كند. اين يكى از نمودهاى عبادت است؛ امّا، با توجّه به معناى لغوى
عبادت- مثل تعبيدالطريق؛ يعنى راهوار كردن مسيرْ طورى كه زير پاى عابر، مطيع و رام
باشد- شايد معناى حقيقى عبادت، همان تذلّل، خشوع و اطاعت باشد؛ يعنى پيروى بىچون
و چرا. هر چه گفت، انسان به دنبالش برود.
در روايات هم به اين معناى عبادت، زياد اشاره شده است. اگر چه آن چه
من در برخى روايات ملاحظه كردهام، تعبير به «من العبادة» شده و آن را بخشى از
عبادت و يا نشانهاى از عبادت دانستهاند و نفرمودهاند كه عبادت همان اطاعت است.
/ بدر مواردى كه انسانْ در برابر كسى يا چيزى مُنفعِل است-/ براى
مثال تسليم يك ناطق زبردست يا يك مدّاح خوشصدا يا يك فيلم هنرى خوب-/ اين ترس
وجود دارد كه اين انفعال، رنگ عُبوديّت به خود بگيرد./ از امام محمد باقر عليه
السلام روايت شده است:
هر كس به سخنرانى گوش دهد، او را عبادت كرده است: اگر سخنران از
جانب خدا بگويد، خداوند را عبادت كرده است واگر سخنران از جانب شيطان بگويد، شيطان
را عبادت كرده است.