«خداى موسى كيست كه بروم او را دستگير كنم و بياورم!» [1]

بعد از بيان كيفيّت گردش خورشيد، حضرت حق مى‌فرمايد:

«ذلِكَ تَقْديرُ الْعَزيزِ الْعَليمِ»

اين تقدير خداوند قادر و داناست.

خداوندْ هم عزيز است و هم عليم؛ عزيز يعنى قدرتمندى كه قدرتش را به كار گيرد. ممكن است پدرى، بچّه‌اش را آزاد بگذارد كه بازى كند و كارى با او نداشته باشد؛ ولى گاهى موقعيّت به‌گونه‌اى است كه پدر مى‌خواهد بچّه مؤدّب باشد. پدر از قدرتش استفاده مى‌كند و در اين هنگام اين پدر، عزيز مى‌شود. عزّت در اينجا، به معنى استفاده‌ى از قدرت است. عزيزى كه قدرتش بى‌نهايت است، در همه حال پيروز و شكست‌ناپذير است.

خداوند بر اساس حكمت خويش، اراده فرموده است كه كهكشان‌ها با همه‌ى وسعت و عظمتشان- در حركت و تكاپو باشند. و چون بر همه چيز غالب و نسبت به هر چيز عالم است، همه‌ى شرايط لازم را ايجاد فرموده و بر موانع فايق آمده است.

ماه؛ يا شاخه‌ى قوسى‌شكل خرما!

در آيه ى 39 خداوند مى‌فرمايد:

«وَ الْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى‌ عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ»

و براى ماه منزل‌گاه‌هايى قرار داديم. سرانجام به صورت «شاخه‌ى كهنه‌ى قوسى شكل و زرد رنگ خرما» در مى‌آيد.

كسانى كه در نخلستان‌ها بوده‌اند و آشنايى با درخت خرما دارند، حتماً وضعيّتى را كه در اينجاى سوره‌ى ياسين به تصوير كشيده شده است،