چرا كسى پيدا مى‌شود كه اين چنين روايات معصومين را رد مى‌كند؟

ريشه‌اش اين است كه ما پيغمبر را قبول داريم؛ ولى پيغمبرى كه در ويترين باشد! امر و نهى نكند. به كار دنياى ما كارى نداشته باشد. در سياست و تجارت و آخوندى‌گرى ما دخالت نكند! اگر چنين كند، پيغمبر خوبى است.

علما را همين طور قبول داريم. عالمى مورد پذيرش ماست كه در مسايل اجتماعى، سياسى وشخصى ما دخالت نكند.

آقايى به صراحت مى‌گفت:

«دين از تجارت جداست!» اگر دين از تجارت، سياست و قانون‌گذارى جدا باشد، چه دينى است؟

تأكيد، تلنگر و آژير بيدارباش‌

در آيه‌هاى 16 و 17 خداوند مى‌فرمايد:

«قَالُوا رَبُّنَا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ وَ مَا عَلَيْنا إلَّا الْبَلغُ الْمُبِينُ»

(رسولان ما) گفتند: «پروردگار ما آگاه است كه ما قطعاً فرستادگان (او) به سوى شما هستيم، و بر عهده ما چيزى جز ابلاغ آشكار نيست.»

پيامبران وقتى به سوى اقوام و ملل برانگيخته مى‌شدند، به هنگام معرّفى خود از تعبيرات قوى و تأكيدات محكمى سود مى‌بردند. مى‌گفتند: ما حقيقتاً، حتماً، واقعاً و بى‌شك و شبهه پيغمبر خدا هستيم. آيا اين تعابير غليظ و شديد، دليل پيامبرى است؟

در اين قسمت از سوره‌ى (يس) به چنين موردى بر مى‌خوريم. در يك آيه از چند تأكيد استفاده شده است: تعبير «ربُّنا يعلمُ»، «انّ» و «لام» در كلمه‌ى «لَمُرسلون» براى تأكيد است. معناى آيه اين است كه:

پيامبران خطاب به مردم گفتند: «خدا مى‌داند كه هر آينه ما به سوى شما حتماً فرستاده شده‌ايم!»