به یاد نعمت

هشام بن احمد می‌گوید:
همراه امام کاظم علیه‌السلام بودم، آن حضرت سوار بر مرکب بود، و با هم در خارج شهر مدینه حرکت می‌کردیم، ناگاه دیدم آن حضرت از مرکب پیاده شد و سجده طولانی انجام داد، سپس سر را بلند فرمود.
پرسیدم: « فدایت شوم، ای پسر رسول خدا! چرا ناگهان به سجده‌ای طولانی مشغول شدی؟ » امام علیه‌السلام فرمود:« هنگامی که حرکت می‌کردیم، به یاد نعمتی افتادم که خداوند به من عطا فرموده است و خواستم خدا را به خاطر آن نعمت سجده کنم و در حال سجده که خاضعانه‌ترین، نوع عبادت است از او تشکر و سپاس نمایم. » [1] .