احمد بن یوسف القرمانی

صاحب کتاب «اخبار الدول و آثار الاول»(1019 ه) می‌گوید:
«هو الإمام الکبیر القدر الأوحد الحجة، الساهر لیله قائما، القاطع نهاره صائما المسمی لفرط حلمه و تجاوزه عن المعتدین کاظما، و هو المعروف عند أهل العراق بباب الحوائج لأنه ما خاب المتوسل به فی قضاء حاجة قط... و له کرامات ظاهره و مناقب باهرة، انتزع قمة الشرف و علاها و سمی الی اوج المزایا فبلغ علاها... و له مناقب جلیلة» [1] . «او - موسی بن جعفر - امام و پیشوای بزرگ و بلند پایه و یگانه حجت خدا (در عصر خود) شبها بیدار و به حال قیام بود (یعنی نماز می‌گزارد) و روزها را در حال روزه به سر می‌برد و به سبب حلم زیاد و گذشت از تجاوزکاران به «کاظم» نامیده شد نزد مردم عراق «باب الحوائج» معروف است زیرا هر کس به وی متوسل می‌شد، حاجتش روا می‌گردید... او دارای کرامات ظاهر و مناقب روشن است. و به بالاترین و بلندترین قله شرف عروج فرمود و به اوج مزیت و برتری رسید... و او را مناقب و فضائل بزرگی است».