گذشت

آورده‌اند وقتی آزار می‌شد یا پشت سرش بدگویی می‌کردند، همین که خبردار می‌شد، به جای واکنش منفی، کیسه‌ای پر از زر و سیم برای آزار رسان می‌فرستاد. [1] ابن جوزی در صفة الصفوه نوشته است: «کریم، حلیم و با گذشت بود.» [2] .
ابن طلحه نیز در کتاب مطالب السؤول می‌نویسد: «اگر کسی در حق او کار ناپسندی مرتکب می‌شد، با احسان خود به او پاسخ می‌داد. با کسانی که به او جنایت می‌کردند، گذشت داشت و چون با گذشت بود، به «کاظم؛ فرو خورنده خشم» معروف شد.» [3] .
البته احسان به توهین کنندگان، به آگاهی و ناآگاهی آنان بستگی داشته است. گروهی به امام جسارت می‌کردند، ولی امام را نمی‌شناختند. امام، نه تنها از این گروه می‌گذشت، بلکه فراتر از آن، بدی‌های آنها را با احسان و هدیه پاسخ می‌داد و آنها را شرمنده می‌کرد. گروهی دیگر، با علم و انگیزه و با وجود شناخت امام، به ایشان توهین می‌کردند. بدیهی است احسان به این افراد معنا نداشت و امام تنها از آنان می‌گذشت.