کرامت امام کاظم

امام کاظم علیه‌السلام سخاوت عجیبی داشت، و اگر ثروتی به دستش می‌آمد، آن را به طور فراوان بین نیازمندان تقسیم می‌کرد، کیسه‌های پولی که به مستمندان می‌داد کمتر از 300 یا 400 دینار نبود، به طوری که کیسه‌های آن حضرت ضرب‌المثل در مورد سخاوت او گردید، بستگانش می‌گفتند: «شگفتا از کسی که کیسه امام کاظم علیه‌السلام به او برسد و او از اندکی آن شکایت نماید!» شخصی به نام محمد بن عبدالله بکری می‌گوید: سخت مقروض بودم، وارد مدینه شدم و سنگینی قرض مرا درمانده کرده بود، با خود گفتم اگر به محضر امام کاظم علیه‌السلام بروم، شادمان خواهم شد، به محضرش رفتم و وضع خود را برایش شرح دادم، به خانه‌اش رفت و بی‌درنگ بیرون آمد، به غلامش فرمود: از اینجا برو، او رفت، امام دستش را به سوی من دراز کرد و کیسه‌ای که محتوی سیصد دینار بود به من داد، سپس برخاست و رفت و من با آن پول قرضهایم را ادا کردم و معاش زندگیم را تأمین نمودم [1] . آن حضرت شبانه در تاریکی به طور ناشناس، درهم و دینار و خواربار به نیازمندان می‌رسانید، آنها نمی‌دانستند که آن همه کمکهای فراوان توسط چه کسی به آنها می‌رسد [2] . یک بار فقیری نزد آن حضرت آمد و پس از اظهار تهیدستی گفت: «اگر صد درهم داشتم با آن کاسبی می‌کردم و از تنگدستی نجات میافتم.» امام کاظم علیه‌السلام با چهره‌ای گشاده و خندان به او فرمود: «من از تو یک سؤال می‌کنم، اگر پاسخ دادی، ده برابر آن را به تو خواهم داد.» فقیر گفت: بپرس.
امام کاظم علیه‌السلام به او فرمود: اگر بنا باشد تو در دنیا آرزویی کنی، چه آرزو می‌کنی؟
فقیر: آرزو می‌کنم به ادای حقوق برادران دینی، توفیق یابم، و برای حافظ جان آنها از خطر دشمن، قانون تقیه را رعایت نمایم. امام کاظم: چرا دوستی ما خاندان را آرزو نمی‌کنی؟
فقیر: این خصلت را که دارا هستم، و خدا را به خاطر داشتن این صفت سپاس می‌گویم، ولی آن را که ندارم آرزو می‌کنم. امام کاظم: پاسخ نیک دادی آفرین، آنگاه دو هزار درهم (بیست برابر خواسته او) به او داد و به او فرمود: این پول را در تجارت و خرید و فروش «مازو» (دانه‌هایی که برای رنگ کردن و دباغی به کار می‌برند) به کار بزن، زیرا این کالا خشک است (و کمتر آسیب می‌بیند). فقیر همین کار را کرد و زندگیش را سامان بخشید [3] .