کمال الدین محمد بن طلحه شافعی

«ابوسالم نصیبی» از اکابر و رؤسای علمای شافعی و مؤلف کتاب «مطالب السئول فی مناقب آل الرسول» (652 - 583 ه) درباره امام کاظم علیه‌السلام می‌نویسد:
«هو الإمام الکبیر القدر العظیم الشأن الکبیر المجتهد الجاد فی الإجتهاد المشهور بالعباده المواظب علی الطاعات المشهور بالکرامات یبیت اللیل ساجدا و قائما و یقطع النهار متصدقا و صائما و لفرط حلمه و تجاوزه عن المعتدین علیه دعی کاظما کان یجازی المسی‌ء بإحسانه الیه و یقابل الجانی بعفوه عنه و لکثرة عباداته کان یسمی بالعبد الصالح و یعرف فی العراق بباب الحوائج الی الله لنحج مطالب المتوسلین الی الله تعالی بکراماته تحار منها العقول و تقضی بان له عندالله تعالی قد صدق لا تزل و لا تزول...» [1] . «او امامی است کبیر القدر، عظیم الشأن، کثیر التهجد، مجد در اجتهاد مشهور به عبادت، مواظب بر طاعات مشهور به کرامات، شب را در حال سجده و قیام به روز می‌آورد و روز را به آخر می‌رساند با تصدق و روزه به پایان می‌برد و به سبب کثرت حلمش و گذشتش از جرم تقصیر کنندگان «کاظم» خوانده می‌شد و کسی که به او بدی کرده بود، او را با احسان و نیکی جواب می‌داد و کسی که به او جنایتی کرده بود، با عفو و گذشت مقابله می‌نمود و به جهت کثرت عباداتش «عبدصالح» نامیده شد و در عراق به «باب الحوائج الی الله» شناخته می‌شود زیرا که هر کس به او متوسل می‌شد، به حاجت خود می‌رسید کراماتش عقلها را حیران می‌کند و مسلم می‌دارد که برای آن حضرت نزد خداوند تعالی سابقه نیک است که زایل شدنی نیست».