زهد

پیشوای هفتم (ع) در بالاترین مرتبه زهد و بی‌رغبتی به دنیا و مظاهر و زخارف فریبنده آن قرار داشت و جز در حد ضرورت و تقویت بعد معنوی و روحیه بندگی و انجام وظیفه خطیر امامت، از نعمت‌های دنیوی بهره نمی‌گرفت. ابراهیم بن عبدالحمید، مقام زهد آن حضرت را چنین بیان می‌کند: «بر آن حضرت در مصلایش وارد شدم. در اتاقش چیزی جز زنبیلی از لیف خرما، شمشیری آویز و قرآن ندیدم.» [1] . مظاهر زهد، علاوه بر سیره‌ی امام کاظم (ع) در سخنان ارزشمند او نیز نمایان است. آن حضرت گاهی از یاران زاهد و وارسته‌ی رسول خدا (ص) همچون ابوذر، یاد و از سیره و زندگی زاهدانه‌ی او تجلیل می‌کرد [2] ، و گاهی یاران و پیروان خود را به بی‌اعتنایی نسبت به دنیا و ارج نهادن به شخصیت الهی و معنوی خویش ترغیب می‌کرد که در ذیل به دو نمونه اشاره می‌کنیم. » 1- اهینوا الدنیا و تهاونوا بها، فانها ما اهانها قوم الا هناهم الله العیش و ما اعزها قوم الا تعبوا و نلوا» [3] .
دنیا را خوار و سبک بشمارید؛ چرا که هیچ گروهی آن را سبک و بی‌مقدار نکرد مگر آن که خداوند زندگی را بر ایشان گوارا و مبارک گردانید و هیچ گروهی آن را عزیز و گرامی نداشت مگر آن که به رنج افتادند و خوار گشتند. » 2- ان اعظم الناس قدرا الذی لا یری الدنیا لنفسه خطرا اما ان ابدائکم لیس لها ثمن الا الجنة فلا تبیعوها بغیرها» [4] .
همانا برترین و بزرگوارترین مردم در قدر و منزلت، کسی است که دنیا را به عنوان یک مقام و مرتبت بلند برای خود نبیند؛ بدانید که برای وجود شما بهایی جز بهشت نیست؛ بنابراین آن را به جز بهشت نفروشید.