روزه داری‌

روزه نقش مهم در تعالی روحی و فاصله گرفتن از وابستگی‌ها و خواهش‌های نفسانی دارد. روزه‌داری با خودداری از خواهش‌های نفسانی، پیروزی فطرت پاک انسان را بر طبیعت خشن و زیاده‌طلب خویش همراه دارد. روزه‌داری در نبرد سنگین فطرت و طبیعت انسانی به چیره شدن فطرت بر طبیعت کمک می‌نماید. روزه‌داری با کنترل خواهش‌های نفسانی، تعادل روحی و روانی در انسان ایجاد می‌نماید. به همین خاطر یک دوازدهم ایام سال را خدای سبحان برای بهره وری از ثمرات روزه‌داری لازم و واجب نموده است.
لیکن به لحاظ نقش مهم و محوری روزه در خودسازی انسان، فرزانگان و افراد بلند پایه به این مقدار بسنده نمی‌کنند، بلکه تلاش می‌کنند در هر فرصت ممکن از این روش بهره گیرند. رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم نه تنها ماه رمضان بلکه سه روزه هر ماه و نیز شعبان را به طور پیوسته روزه‌دار بودند. [1] و نیز در بین ایام سال هماره از این فضیلت بهره می‌جستند. اینک در روش و سیره امام کاظم علیه‌السلام این فضیلت را مشاهده می‌کنیم که حضرت بیشتر روزها روزه‌دار، و شب‌ها شب زنده‌دار بودند، یصوم النهار فی اکثر الایام، یصوم فی النهار و یقوم فی اللیل، و یقع النهار متصدقا و صائما. [2] «بیشتر روزها روزه بودند. روزها، روزه‌دار و شب‌ها، شب زنده‌دار بودند. روزها هماره روزه‌دار و به امور اجتماعی و اقتصادی دیگران می‌پرداختند».