رفتن امام در میان آتش

« مفضل بن عمر » روایت می‌کند که چون امام صادق علیه‌السلام رحلت نمود، بین مردم در مورد جانشین واقعی امام علیه‌السلام اختلاف شد. « عبدالله بن افطح » مدعی خلافت و امامت شد. عده‌ای از مردم دور او را گرفتند و قائل به امامت او شدند. حضرت موسی بن جعفر علیه‌السلام، عبدالله را طلبید و گفت: « آیا تو واقعا خود را امام می‌دانی؟ » عبدالله گفت: « آری ». امام کاظم علیه‌السلام در حضور جمع کثیری از مردم فرمود: « آتش بسیاری روشن کنید ». در وسط حیاط خانه، آتش مهیبی برافروختند. چون شعله و لهیب آتش برخاست، امام علیه‌السلام بی‌درنگ به طرف آتش رفت و داخل آن شد و نشست. ناگهان مردم دیدند که آتش بر او سرد و گلستان شد.
آنگاه امام علیه‌السلام روی به اصحاب و شیعیان خود نمود و فرمود: « این است نشانه‌ی امامت » و برخاست و لباس خود را تکان داد و از میان آتش بیرون آمد. هیچ اثری از سوختگی در لباس و بدن امام نبود. امام علیه‌السلام روی به عبدالله نمود و فرمود: « اگر در ادعای خویش راستگویی و امام پس از پدرم هستی برخیز و در میان آتش بنشین ». رنگ عبدالله متغیر شد. فورا برخاست و از میان جمع خارج شد در حالی که از شدت خشم و غضب عبای او از دوشش بر زمین کشیده می‌شد. سپس مردم با مشاهده این کرامت شگفت‌آور به حقیقت امامت آگاه شدند. [1] .