خوف خدا

حضرت امام موسی بن جعفر علیه‌السلام همواره نماز شب خود را به نماز صبح متصل می‌کرد، سپس تا طلوع خورشید، به تعقیب نماز اشتغال داشت و بعد به سجده می‌رفت، و سر از سجده برنمی‌داشت تا نزدیک ظهر می‌رسید و بسیار دعا می‌کرد. به خصوص این دعا را بسیار تکرار می‌کرد:
« اللهم انی اسئلک الراحة عند الموت، و المغفرة بعد الموت و العفو عند الحساب »
« خدایا! از درگاهت راحتی هنگام مرگ، آمرزش پس از مرگ و بخشش هنگام حسابرسی را درخواست می‌کنم. »
نیز روایت شده:
آن حضرت روزی وارد مسجد رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در مدینه شد. در اول شب به سجده رفت. شنیده شد که در سجده می‌فرمود:
« عظم الذنب من عبدک، فلیحسن العفو من عندک، یا اهل التقوی و المغفرة. »
« گناه از بنده‌ات بزرگ و فراوان صادر شده است. پس عفو از پیشگاهت نیکو و زیبا خواهد گردید. ای سزاوار پرهیزکاری و آمرزش. »
آن قدر این دعا را تکرار فرمود تا صبح شد. [1] .
و نیز روایت شده که: امام کاظم علیه‌السلام آن قدر از خوف خدا گریست که محاسنش از اشک دیدگان تر می‌شد، و هنگامی که آیات قرآن را می‌خواند، محزون می‌شد و گریه می‌کرد و شنونده‌ها آن چنان تحت تأثیر تلاوت قرآن آن حضرت قرار می‌گرفتند که بی‌اختیار گریه می‌کردند. [2] . از شگفتی‌ها این که امام کاظم علیه‌السلام می‌فرمود:
« انی استغفر الله فی کل یوم خمسة آلاف مرة. »
« من در روز پنج هزار مرتبه از پیشگاه خداوند، استغفار و طلب آمرزش می‌کنم. » [3] . در فرازی از صلوات‌نامه امام کاظم علیه‌السلام در شأن عبادات، گریه‌ها و سجده‌های طولانی آن حضرت چنین آمده: « الذی یحیی اللیل بالسهر الی السحر بمواصلة الاستغفار، حلیف السجدة الطویلة، و الدموع الغریزة، و المناجاة الکثیرة و الضراعات المتصلة. » « آن امام معصومی که شب تا سحر بیدار بود و پیوسته استغفار می‌کرد، همدم سجده‌های طولانی و سرشک‌های فراوان و مناجات بسیار و زاری‌های پشت سر هم. » [4] .