حافظ حسین کربلائی تبریزی

حافظ حسین کربلائی تبریزی (م 994 ه) درباره امام موسی بن جعفر علیه‌السلام گفته است:
«ذکر الإمام الکریم و السید الحلیم و سمی الکلیم، الصابر الکظیم، صاحب العسکر و الجیش، المدفون بمقابر قریش، صاحب الشرف الأنور الأزهر، أبی‌ابراهیم موسی بن جعفر علیه الصلوة و السلام.». «وی امام هفتم از ائمه اثنی عشر است. کنیت او «ابوابراهیم» و لقبش «کاظم» و «عبدالصالح» و کان علیه‌السلام عالما عابدا صالحا زاهدا جوادا حلیما کبیر القدر و کان یدعی بالعبد الصالح من عبادته و اجتهاده. قیل: بضع عشرة سنة کل یوم یسجد سجدة بعد ابیاض الشمس الی وقت الزوال. کان سخیا کریما. کان یبلغه عن الرجل انه یؤذیه فیبعث الله بصرة فیها ألف دینار». «ابی‌اسحاق کاتب گوید: که من با موکلان که در حبس موکل حضرت امام موسی کاظم علیه‌السلام بودند، بودم. اگر بعد از پیغمبر ما صلی الله علیه و آله پیغمبری بود، موسی بن جعفر بودی. وی بر عبادتی قادر بود که نشنیده‌ایم که کسی قادر باشد از اولین و آخرین، چون نماز بامداد کرد به اوراد مشغول بودی تا آفتاب برآمدی آنگاه سجده کردی از روی خضوع و خشوع تا زوال آفتاب، آنگه برخاستی و نماز پیشین کردی و به اوراد مشغول گشتی تا عصر کردی و بعد از آن نیز پاره‌ای اوراد خواندی آنگه سجده کردی و در سجده بودی تا نماز شام آنگه برخاستی و نماز شام بکردی با سنتها و پاره اوراد خواندی. بعد از آن روزه بگشادی به شربتی آب یا به قدری شیر و اندک چیزی خوردی آنگه نماز خفتن کردی و ساعتی در عقب آن را به اوراد مشغول بودی آنگه سجده کردی و در سجده بودی تا نیم شب. آنگه برخاستی و در آسمان نگریستی و پنج آیه از آخر آل عمران برخواندی، آنکه در نماز شب ایستادی در دعا اکثار و اجتهاد کردی و بسیار گریستی و تضرع نمودی تا که شب زایل شدی. عابدترین و فقیه‌ترین و سخی‌ترین و کریم‌ترین اهل روزگار خود بودی چون قرآن خواندی به اندوه و گریه و زاری خواندی و از آواز خوش وی مستمعین بگریستندی وی را در مدینه زین المجتهدین خواندندی. کاظمش برای آن خواندند که خشم فرو خوردی و تحمل ظالمان کردی. و روات ثقات روایت کرده‌اند که: در وقتی که حضرت امام موسی کاظم علیه‌السلام در حبس هارون بود شبی هارون حضرت امام حسین علیه‌السلام را در خواب دید با حربه آن حضرت فرمود که اگر الحال فرزندم موسی را از حبس بیرون نیاوری و نگذاری تو را با این حربه بکشم. پس همان لحظه وی را از حبس بیرون آورد و سی هزار درهم به وی داد و گفت: اگر خواهی اینجا باش و اگر خواهی به مدینه رو. آن حضرت فرمود که: در خواب دیدم حضرت رسول را که آمد پیش من و فرمود که: یا موسی محبوسی و مظلوم. این کلمات را بخوان که همین شب از حبس خلاص گردی. گفتم: بأبی انت و أمی کدام است آن کلمات؟ فرمود که: این است بگو: «یا سامع کل صوت و یا کاسی العظام لحما و منشرها بعد الموت، أسألک بأسمائک الحسنی و باسمک الأعظم الأکبر المخزون المکنون الذی لم یطلع علیه أحد من المخلوقین. یا حلیما ذا أناه لا یعری عن اناته یا ذاالمعروف الذی لم ینقطع ابدا و لا یحصی عددا فرج عنی». و عن جعفر بن محمد الصادق علیه‌السلام انه قال: «هؤلاء ولدی و هذا سیدهم» و اشار الی ابنه موسی الکاظم و قال: «هو باب من أبواب الله عزوجل یخرج الله عزوجل منه غوث هذه الأمة و نورها، خیر مولود و خیر ناشی...»
چون در بغداد به حضرت آن حضرت مشرف گردند، این زیارت نامه را بخوانند: «السلام علیک یا نور الله فی ظلمات الأرض» [1] .