بردباری و گذشت

پیشوای هفتم (ع) کوهی از بردباری و گذشت بود. لقب «کاظم» برای آن حضرت حاکی از این خلق نیکو و نشانه‌ی شهرت ایشان به فرو خوردن خشم و حلم است.
بسیار اتفاق می‌افتاد که آن گرامی پاسخ بدی‌ها و ناسزاگویی‌های افراد نادان را با نیکی و احسان می‌داد. [1] . امام کاظم (ع) نه تنها خود در برخورداری از این صفت، بی‌نظیر و سرمشق دیگران بود، بلکه - به لحاظ ارجمندی و اهمیت آن - تخلق به آن را به بستگان و فرزندانش توصیه می‌کرد. ابن صباغ مالکی نقل می‌کند: «روزی موسی بن جعفر (ع) همه فرزندانش را گرد آورد و به آنان فرمود: فرزندان من! سفارشی برای شما دارم که اگر آن را مراعات کنید سودمند خواهید شد: اگر کسی نزد شما آمد و در گوش راستتان چیزی که ناخوشایند شما بود گفت:، سپس از ناحیه گوش چپتان عذرخواهی کرد و گفت من چنین چیزی نگفتم، عذر او را بپذیرید.» [2] . علی بن جعفر می‌گوید: برادرم موسی بن جعفر (ع) فرمود: «پدرم دست مرا گرفت و فرمود: ای موسی! پدرم محمد بن علی دست مرا گرفت آن چنان که من دست تو را گرفتم و فرمود: پدرم علی بن حسین دست مرا گرفت و فرمود: فرزندم! نسبت به هر کس که از تو خواستار انجام کار نیک شد، نیکی کن؛ چنان چه سزاوار نیکی باشد، چه بهتر و اگر او سزاوار نیکی نباشد، تو شایسته انجام آن هستی؛ و چنان چه مردی از جانب راستت به تو ناسزا گفت، سپس متوجه جانب چپت شد و عذرخواهی کرد پذیرای عذرش باش.» [3] .