بخشش

محمد بن عبدالله بکری می‌گوید: «برای گرفتن طلب خود به مدینه رفتم، ولی از دست‌یابی به مقصود درمانده شدم [و چون به شدت نیازمند بودم]، با خود گفتم بهتر است برای رفع مشکل، خدمت موسی بن جعفر علیه‌السلام برسم. در مزرعه‌اش به نام نقما (در کنار احد) به حضورشان شرف یاب شدم. آن بزرگوار به استقبالم آمد. همراه ایشان، تنها غلام آن حضرت بود که غربالی با مقداری گوشت برشته در دست داشت. مشغول خوردن غذا شدیم. آن گاه امام از مشکل من پرسید. وقتی داستانم را بازگو کردم، امام داخل رفت و زود برگشت. آن گاه به غلام خود فرمود: ما را تنها بگذار. سپس کیسه‌ای با سیصد دینار به من بخشید.» [1] .