وداع امام رضا با کعبه و اندوه امام جواد

حضرت امام محمد تقی علیه‌السلام فرمود: بردباری جامه‌ای شایسته اندام دانشمندان است، هرگز از این جامه برهنه مباش.
علی بن عیسی در کتاب کشف الغمه از امیة بن علی نقل می‌کند که گفت: سالی که حضرت رضا علیه‌السلام پس از حج به خراسان رفت در مکه خدمت حضرت بودم. حضرت جواد علیه‌السلام هم همراه پدر بود. حضرت رضا علیه‌السلام با خانه وداع می‌کرد و هنگامی که از طواف فارغ شد، به مقام ابراهیم برگشت و به نماز ایستاد. حضرت جواد علیه‌السلام بر گردن موفق (غلام خود) طواف می‌کرد. هنگامی که به حجر رسید، مدتی طولانی نشست. موفق گفت: قربانت شوم، بلند شو. فرمود: خیال برخاستن ندارم. جز این که خدا بخواهد و آثار اندوه در چهره‌اش هویدا شد. موفق خدمت حضرت رضا علیه‌السلام رفت و گفت: قربانت! محمد جواد علیه‌السلام در حجر نشسته و بلند نمی‌شود. حضرت برخاست و به آنجا آمد و فرمود: بلند شو حبیب من! حضرت جواد علیه‌السلام گفت: اراده‌ی بلند شدن از اینجا را ندارم. فرمود: چرا حبیب من! بلند شو. عرض کرد: چگونه بلند شوم، با اینکه شما طوری با خانه وداع کردید که دیگر بر نمی‌گردید؟ فرمود: بلند شو پسرم! بلند شو؛ آنگاه حضرت جواد علیه‌السلام برخاست.